Getuigenissen
Voortbouwend op de tekeningen die als kerstgroet zijn verstuurd, is een serie getuigenissen ontstaan van de roerloze tijd in de winter van '20|'21. Met behulp van allerlei materiaal dat vlak voor de voeten lag en voorhanden was: takjes, bladeren, een bolster, riet, touw, klei, draad, paletmes, weefraam, potlood, papier, scanner en vooral tijd.
Deze tekeningen zijn niets dan verstilling. Maar de dingen veranderden en het was nodig weer in beweging te komen. Hoe doe je dat na zo'n periode? Tijdens die zoektocht ontstond het idee om de stillevens tot leven te wekken. Het was verrassend en stimulerend om te zien hoe een tekening zich heel langzaam ontrolt, ontrafelt of gaat ademen.
Een animatie maken vraagt veel tijd. William Kentridge, een grote inspiratiebron, loste dat deels op door een stukje van de tekening uit te gummen en er dan verder op door te werken. Omdat mijn tekeningen vrijstaand zijn en volledig veranderen, vragen ze een andere benadering: ze worden telkens helemaal opnieuw getekend. Hierdoor komt er op een andere manier nog meer leven in.
Het belangrijkste moment van het project is misschien wel te bedenken hóe een weefwerkje of opgerold plakje klei tot leven gewekt kan worden. Dat ineens voor je zien is de grootste stimulans om alle benodigde [soms wel 30] tekeningen te maken [voor slechts 3 seconden bewegend beeld...]. Hieronder alle tekeningen voor een relatief korte animatie van een takje met verdorde blaadjes. Maar het kan oneindig achter elkaar door blijven lopen zoals je zult zien als je op de eerste foto klikt en continu de > toets indrukt.
